Met grote verbazing keek ik het RTL4-programma Married at First Sight. Het was zo helder als kristal dat in de gangen van het Hilversumse Mediapark de bedenkers van Ron’s Honeymoonquiz en First Dates tegen elkaar op waren gelopen. Beide spindoctors hardop denkend: wat als we deze programma’s samenvoegen? Een liefdesbaby werd het, een format waarin wanhopige singles aan elkaar gekoppeld worden, en jawel, dan ook maar gelijk in het huwelijksbootje stappen. Geduld is anno 2020 geen schone zaak.
Voordat ze gaan trouwen op tv, wordt er voor de deelnemers een vrijgezellenfeest georganiseerd. Een aanstaande bruid krijgt een spuitbus in haar hand om nog even wild en artistiek te doen. Eiersalade en JP Chenet worden uit de kast gehaald om de komst van de onbekende gezinsindringer te vieren.
Uitgehuwelijkt worden door Carlo Boszhard, je moet er maar zin in hebben.
Weg met de sexy selfies, het is de vraag of je hormoonhuishouding aansluit bij je aanstaande
Liever trouwen op basis van een algoritme? Dat kan. Wired Magazine voorspelde dat dit het decennium wordt van huwelijken op basis van programmeertaal. Ging het begin deze eeuw over matchen op basis van karakteristieken, hobby’s en foto’s, dit decennium verschuift dit naar het bij elkaar brengen van stellen op basis van genetische compatibiliteit en psychometrische karakteristieken. Hormonen en endocrinologische data – informatie over chemische boodschappers van het lichaam – worden de basis van het datingbureau 2.0. Dus weg met die sexy selfies, het is de vraag of jouw hormonenhuishouding aansluit bij die van je aanstaande.
Genetici beweren dat partners in succesvolle relaties dezelfde genetische aanleg hebben. Zijn de relaties in Volendam daarom langer houdbaar, vraag ik me af. ‘Genetische compositie in combinatie met speeksel zal de beste resultaten opleveren’, aldus Natalia Kucirkova, onderzoeker aan University College Londen. Wordt hiermee de romantische zoektocht naar een Miss of Mister Right passé? Er is een hogere kans op slagen, vermoedt ze, omdat de psychologische en microbiologische match al zal gebeuren voordat het stel elkaar ontmoet.
Ik houd mijn hart vast en denk aan de complicaties en de risico’s van het datagebruik dat benodigd is voor dit proces. Een analyse van DNA, hormonen en speeksel, zomaar ergens opgeslagen. Wachtend in een server. Wachtend op de digitale prins op het witte paard, hopelijk niet van Troje. En wat gebeurt er met de minder aantrekkelijke DNA-pakketten? Zullen zij nog worden gematcht en de liefde vinden?
Wederom verpest de technologie het voor de romantici. Toch maar terug naar Carlo? Van de edities in de afgelopen vier jaar zijn er van de zeventien getrouwde koppels twee bij elkaar gebleven. Toch nog een slagingspercentage van 12%.
Gepubliceerd in het Financieele Dagblad op 22 januari 2020