Ik erger me al een jaar aan de trivialiteit van de berichten op LinkedIn. Ik begrijp heus dat de behoefte aan een uitlaatklep tijdens de lockdowns groter was, om gedachten en hersenspinsels te delen. Bij gebrek aan echt contact, dan maar online. Maar werkend en niet-werkend Nederland hebben kennelijk nog steeds niet begrepen dat LinkedIn een werkgerelateerd platform is om personeel of een baan te zoeken. Kwam Hyves maar terug, dan konden de hersenspinsels zich daar verspreiden, tussen de juichende, dansende bananen met een transistorradio op de schouder. Vorig weekend was het Vaderdag. Voor veel LinkedInners een legitieme reden om mijn feed te vullen met berichten over het vaderschap, over de ceo’s die hun vaderfiguren waren en ‘geestige’ citaten van kinderen, die het vaderschap zo bijzonder maken. Uiteraard gelardeerd met melancholie: over hoe het verliezen van je vader alsnog iets positiefs op de werkvloer kan brengen, zoals sterk leiderschap en doorzettingsvermogen. Heel aandachttrekkend Nederland was weer in de pen geklommenHeel aandachttrekkend Nederland was weer in de pen geklommen op de zondag. Het toppunt van de narcistische uitspatting was toch wel het bericht van een LinkedIn-lid dat een stapelbed had verkocht. Het was een nauwkeurige beschrijving van een A4’tje met handelingen die ik u zal besparen. In Blinkist-taal: meneer had een stapelbed verkocht, iemand kwam het ophalen, het bed paste niet in de auto. De verkoper besloot om te helpen, hij had namelijk wél een grote auto. Als dank kreeg de verkoper €15 voor de moeite, die hij weigerde. Maar hij nam wel €5 aan, waarmee hij een ijsje of milkshake voor zijn kind afrekende bij een Amerikaanse hamburgertent. Dit om het goede voorbeeld te geven van ‘het juiste doen’. De schrijver van dit bericht benadrukte talloze keren dat de koper Pools was en dat hij dacht dat ‘niemand zoiets in deze tijd nog zou doen’. Voor hem reden genoeg om een schouderkloppend epistel te schrijven over zijn fantastische vaderschap, zijn weldoenerij en hoe goed het was om ‘gewoon’ eens iets te doen voor een ander. Nog erger dan deze humble brag waren de commentaren onder het bericht. In tijden van Sywert en Booking.com bleek dit de uitgelezen kans voor Linked-Innend Nederland om te tonen dat de eigen morele kompas wél de juiste kant op wijst. Zo was daar X, die laatst een straatkrant had gekocht. Bij thuiskomst zag hij echter dat het niet om de lente-editie ging, maar om de winter-editie. Er was hem ‘expres’ een oude straatkrant verkocht. En wat had de koper besloten? Hij liet het erbij zitten. Zo gul was hij nu eenmaal. Opnieuw verschenen tientallen duimpjes, als goedkeuring van deze actie. Moeten we echt over elke daad een recensie schrijven, erkenning van onbekenden vergaren, schijnkarmapunten verzamelen? Als u volgende keer iemand helpt oversteken hoeven wij daar niets over te horen. Zulke dingen zijn namelijk normaal en horen bij een goede opvoeding. U mag uw vader en moeder hiervoor bedanken. En nee, we hoeven geen screenshot te zien van de WhatsApp-conversatie met uw ouders. Sanne Kanis – (c) Deze column is verschenen in het FD op 25 juni 2021