Ik houd van yoga. Echt. Al heeft me dit tien jaar van mijn leven gekost om dit met een geloofwaardig gezicht te zeggen. Ik kan eindelijk een fatsoenlijke ‘downward dog‘, de magnus opus onder de yoga-posities. Je strekt je uit in een driehoek, met je hielen naar achteren en je handen zover mogelijk naar voren. Ik dacht dat de yogajuf het over een ‘downward duck’ had; de lerares had een niet al te beste Engelse uitspraak en ik vond al die dieren en krijgers maar verwarrend.
Beste buren
Beste buren,
Veel dank voor de zoveelste Post-it met ‘Don’t put those in the hallway, please’ erop. Plastic vuilniszakken staan in de weg. Het trappenhuis met het mooie tapijt, de Bentley onder de vloerbekleding, wordt vol en vies hierdoor. Ik herinner me nog goed dat jullie na weken huisberaad deze hoogpolige variant kozen in een turquoise kleur. Wat waren jullie ermee in je Britse nopjes. En nu zitten er vlekken op. Door mijn toedoen.
Bootcamp bitches
Bootcamps zijn niet meer weg te denken uit Amsterdam. Op elk Amsterdams grassprietje staat wel een leger van sportieve predikanten en hun volgelingen om in de buitenlucht wat oefeningen en circuitje te doen. Een soort Goedemorgen Nederland on steroids. Voor mensen met een sadistische ondertoon is er crossFit: als je je eens lekker in de modder wil opdrukken. Het is wachten op niche-varianten, zoals Crossfit voor Christenen waarbij men, zonder water, Jezus moet bevrijden van het kruis door boomstammen op te tillen tussen tien plagen door. Mij niet meer gezien.
