Bootcamps zijn niet meer weg te denken uit Amsterdam. Op elk Amsterdams grassprietje staat wel een leger van sportieve predikanten en hun volgelingen om in de buitenlucht wat oefeningen en circuitje te doen. Een soort Goedemorgen Nederland on steroids. Voor mensen met een sadistische ondertoon is er crossFit: als je je eens lekker in de modder wil opdrukken. Het is wachten op niche-varianten, zoals Crossfit voor Christenen waarbij men, zonder water, Jezus moet bevrijden van het kruis door boomstammen op te tillen tussen tien plagen door. Mij niet meer gezien.
In Londen ging ik echter met vriendin M. elke maandag- en woensdagochtend naar de Notting Hillse sportschool LA Fitness, omdat we er ook als LA-babes wilden uitzien. Ik sliep die nachten in mijn sportoutfit met als resultaat twee kostbare minuten extra slaaptijd. Vijf kwartier lang werden we tijdens het ochtenddauw afgebeuld op een ‘Personal Trainer Bootcamp’. Ik vond de naam wat dubbelop en het persoonlijke was ver van de waarheid; we waren met zes medeslachtoffers en twee overfanatieke leraren. Voor mij alsnog teveel persoonlijke aandacht: niets kantjes ervan aflopen, dit was lopen als Dafne Schippers.
Het leek of de andere meisjes uit het klasje uren eerder waren opgestaan om hun gevlochten haar, wat hoog op het achterhoofd zat, in elkaar te knutselen. Knappe skinny bitches, met Lululemon-outfits en grote spierballen a la bokser Lucia Rijker. Het type City-meisjes: na het sporten sloten ze vast giga-deals met grote investeringsreuzen terwijl ze op charmante wijze een quinoasalade boven hun toetsenbord opaten.
Terwijl ik al slaaprennend de stemmen van Daniel en Eric, de trainers, probeerde om te zetten in een snoozeknop, motiveerden ze ons op de beats van Jay-Z en Kanye. Mijn enthousiasme voor deze sadistische ontgroening was kleiner dan dat van Chinese ouders die een dochter krijgen. In die tijd sportte ik bijna dagelijks, toch was dit een leveltje waar zelfs fitgirl Fajah Lourens u tegen kon zeggen. Mijn persoonlijke hel en een ware ‘ring-of-fire’ was het planken op een zij, om vervolgens een gewicht van acht kilo in de lucht te heffen totdat mijn arm gestrekt was. Ik wilde nog liever wandelen op Oxford Street in tegengestelde richting dan deze oefening doen.
Na vier maanden slaaptekort en spiermassaoverschot, begon ik een gesprekje aan met een van de Sweaty Betties. Wat ze voor werk deden. ‘Well, I am a PT, personal trainer.’ ‘PT in what?, vroeg ik naïef. ‘Trainer for bootcamps and fitness, like all of us’, zei vlechtmans. In een microseconde gaf ze me een overdosis van de typische west-Londen mix van arrogantie, dedain en medelijden. Het kwartje viel. De naamgeving van het sportklasje was verre van dubbelop geweest. Personal trainer bootcamp: een bootcamp voor iedereen die personal trainer is of wil worden.